Overgang naar een nieuwe fase

4. Overgang

In een serie van 4 blogs schrijf ik over de fase naar 50 jaar toe. Met ontdekkingen waardoor ik kan zeggen: ‘Up to 50 with a big Smile’.

De generatie van mijn moeder (1933-2012) die sprak niet zo over gevoelens. Na de oorlog moest je flink zijn en blij dat alles weer beter werd, de opbouw van het land was belangrijk, niet zeuren, schouders eronder e.d. In de jaren 60 kregen ze kinderen, een tijd van revolutie en opstand, maar kon je dat wat je mee gekregen had zomaar transformeren? Therapie en sensitivity trainingen raakt in en daarmee kwam ‘gevoel’ op de kaart te staan.

De overgang daar sprak je niet over. Mijn moeder was niet te genieten, met regelmaat, en kon enorme bloedingen hebben. Later was ze dat allemaal vergeten, wellicht speelde haar dementie al mee. Ik weet wel dat ze er last van heeft gehad, in ieder geval. En ik ben er al een aantal jaar met vrouwen over aan het praten en dat is heerlijk! Beetje klagen, herkenning zoeken en er vreselijk om lachen. We staan samen sterk!

Dikke kus en knuffel voor mijn lieve vriendinnen!

Maar ook is het een weg die je alleen gaat, een weg naar binnen. Alles wankelde, alles was me te veel, alles, alles, regelmatig bracht ik een dag in bed door, omdat ik niet meer kon. Ik ben een rigoureus type, als ik het zat ben, ben ik het zat en stop (na heel veel geduld). Dus in de afgelopen 9 jaar, mijn baan opgezegd in crisistijd, in therapie gegaan, steeds meer dingen losgelaten die niet meer voegde. En nu, bijna 49, totaal ZEN….hihihi.

Nee, maar ik merk dat er mooie nieuwe dingen aan de horizon gloren. Ik heb met 40 jaar nog een derde kindje gekregen, daar waar sommige vriendinnen er nu bijna uit zijn. (Mijn oudste zoon is ook al uitgevlogen). Inmiddels is er veel meer tijd voor mezelf gekomen, geen ouders meer, waar veel zorg naar toe ging, kinderen steeds groter, geen vervelende leidinggevenden meer, etc…..

Het is wennen om helemaal te voelen dat IK aan de beurt ben, dat ik niet meer alleen voor anderen hoef te zorgen, maar dat ik kan voelen dat ik op de eerste plaats kan komen. Dat moet eigenlijk altijd, alleen door de zorg voor gezin en opbouw carrière, vergat ik dat meestal. Fysiek kon ik het ook wel aan. Door de fysieke veranderingen van de overgang, is het niet meer mogelijk mezelf te veronachtzamen.

Veel tijd nemen voor bezinning en overdenking
(Lizzy Hohlenberg, 1905)

Veel vrouwen worden tussen de 40 en 50 jaar ‘burn-out’ en dat heeft hiermee te maken. Het fysieke lichaam zegt als het ware stop, waardoor je ziel tot bezinning kan komen. Eigenlijk prachtig, maar zeker niet makkelijk.

Geef jezelf de tijd en de ruimte om naar binnen te gaan en te voelen wat er werkelijk geleefd wil worden. Waardoor je, als je ‘nest’ leger wordt, heerlijk kan genieten van nog jaren waarin je kan schenken. Pareltjes die je hebt ontdekt door ervaring, kennis en intuïtie. Een nieuwe fase waarin je Wijs bent en Weet van de geheimen van het leven! ❤

Mijn glimlach wordt een grote schaterlach. Een ‘Big Smile’ om het leven waarvan ik weet dat hetgeen belangrijk leek, relatief is en voorbij gaat. Waarbij ik weet dat als ik voor mezelf goed zorg, ik een warme vrouw kan zijn voor mijn kinderen en vrienden en ik daar eigenlijk niks bijzonders voor hoef te doen.

Niks meer dan gewoon mezelf te ZIJN!